De kunst van Hélène Grégoire

Steeds is de directe omgeving de voornaamste bron van inspiratie. Vanuit visuele ervaringen van wat er dichtbij afspeelt met de bijbehorende emotionele lading ontstaat een doek. De kunstenares is dan ook niet geïteresseerd in een exacte weergave, een onderwerp is slechts een aanleiding. Zo draait het bij haar landschapsschilderingen niet om een specifieke locatie, de afgebeelde plek dient slecht als referentiepunt. Een snelle schets te plaatse of een foto vormt een eerste aanzet. Vervolgens zet zij het schilderij op met de kwast waarna de afwerking en het aanbrengen aan accenten geschiedt met het paletmes. Wat Hélène Grégoire vooral wil is haar ervaring van het landschap overbrengen, waarbij zaken die een kunstenaarsoog opvallen bepalend zijn: zoals de 'kleursfeer' of het 'ruimte-effect'. Twee dingen zijn daarbij van het grootste belang: compositie en kleur. Er dient sprake te zijn van een evenwicht van de kleurvlakken en een balans tussen horizontale, verticale en eventuele diagonale elementen op het doek In elk werk accentueert de kunstenares een paar sterke punten, waaraan zij de rest van de compositie verankert.
Gedurende dit proces, wordt het landschap geabstraheerd: details vallen weg, vormen vereenvoudigen en het kleurgebruik strookt niet langer met de werkelijkheid. Dit alles dient om het landschap terug te brengen tot de essentie van haar ervaring. Zo ziet de beschouwer als het ware het bos dat achter de bomen schuilt. Dit betekent niet dat er niks van de specifieke locatie waarop het werk in geïnspireerd terugkomt. Want het Australische licht is veel harder en sneller en levert zodoende fellere kleuren op. De werken die op Australische lijn geïnspireerd, zijn duidelijk te onderscheiden. Bij terugkeer in Nederland speelde dat in eerste instantie nog een rol, maar gaandeweg werd het licht weer diffuser. De landschappen van Hélène Grégoire zij dus geen kopieën maar interpretaties, of zoals zij het zelf verwoord: "Meditaties op het onderwerp die uitmonden in visuele poëzie". De gehanteerde schilderstijl draagt ook bij aan het bereiken van dit laatste. Het is stijl die het midden lijkt te houden tussen impressionistisch en expressionistisch. Impressionistisch vanwege het feit dat de indruk die het afgebeelde maakte op de kunstenaar belangrijker is dan een correcte weergave ervan. Expressionistisch vanwege het uitbundige kleurgebruik en de emotionele lading die zij aan het werk geeft. Beeldende kunst is vanwege haar visuele karakter een universele taal, een (beeld)taal waarvan Hélène zich bedient om het publiek niet zozeer te laten zien wat zij zag, maar wat zij voelde.

Studie: Rijksacademie, Amsterdam, door Professor Ge Roling, Professor S. Schroder en Professor Otto de kat

Awards:
1969: Prix de Rome, Gold Medal
1973: Aanmoedigingsprijs, City of hilversum.
1994: Best Artist Award, The Adelaide Advertiser